Eva - Zorgcoördinator, verpleegkundige in opleiding
Eigenlijk ben ik door toeval in de zorg terecht gekomen. Ik kreeg een tijdelijke baan als schoonmaakster in een ziekenhuis, op een geriatrische afdeling. Daar mocht ik me natuurlijk niet met de zorg bemoeien, maar ik zag wel van alles. En het raakte me: de oudere mensen, hun kwetsbaarheid, de gezelligheid aan tafel. Soms hielp ik mee met eten geven - het was maar eenvoudig, maar ik vond het zó leuk.
Eigenlijk ben ik door toeval in de zorg terecht gekomen. Ik kreeg een tijdelijke baan als schoonmaakster in een ziekenhuis, op een geriatrische afdeling. Daar mocht ik me natuurlijk niet met de zorg bemoeien, maar ik zag wel van alles. En het raakte me: de oudere mensen, hun kwetsbaarheid, de gezelligheid aan tafel. Soms hielp ik mee met eten geven - het was maar eenvoudig, maar ik vond het zó leuk.
Daarna ging het snel. Ik deed de MBO-opleiding Verpleegkundige, en werk sindsdien in een verzorgingshuis. Inmiddels doe ik ook HBO-V, en ben ik zorgcoördinator. In die positie ben ik voor cliënten, familie en behandelaars het aanspreekpunt.
Als verpleegkundige ben je in de positie om mensen te mogen helpen, als ze het niet meer zelf kunnen. Het is een cliché, maar waar: dit is dankbaar werk.
Zelf vind ik het belangrijk om zorg zo persoonlijk mogelijk te maken. Als ik een nieuwe bewoner zie, vraag ik me altijd af: wie was je vroeger? Wat vond je vroeger leuk, of belangrijk? Mensen die in dementie zijn verzonken, vertellen dat niet uit zichzelf. Soms lukt het om bij mensen een snaar te raken, en dat vind ik echt fantastisch om te zien. Als je voor iemand zorgt, wil je diegene het gevoel geven dat hij er toe doet. Een bewoonster van mijn afdeling zegt vaak tegen mij: “Oh, Eva, wat fijn dat je er bent!” Als je bij een bewoner, ondanks de dementie, toch een blijvende indruk kan achterlaten, dan weet je dat je je werk goed doet.