‘Op mijn eigen kamer?’ Aaron Martinus (15) kijkt verschrikt. ‘Nou, eh, we kunnen beter een andere plek zoeken voor het interview.’ Vanuit de woonkamer klinkt er gegrinnik van twee begeleiders van woon- en behandelgroep Salomonszegel 107 in Leeuwarden. ‘Oké, ik geef het toe: mijn kamer is nogal ontploft met kleding. Zal ik in de game-kamer mijn verhaal vertellen?’
Op het planningsbord naast de keuken van Salomonszegel 107 staat bij zondag “kamer opruimen”. Maar daar had Aaron deze zondag geen tijd voor. En wel meer zondagen niet. Tot zijn begeleiders aanbieden hem wel even te helpen. ‘Dat wil ik absoluut niet!’, zegt Aaron. ‘Ze mogen echt niet aan mijn spullen komen. Dus dan doe ik het uiteindelijk zelf wel. Haha, hun dreigement om me te helpen, werkt altijd!’
Aaron woont vanaf zijn zevende niet meer thuis bij zijn moeder. Het gaat op dat moment thuis en op school niet goed met hem. Eerst komt hij op een crisisgroep terecht. Aaron: ‘Ik luisterde niet en had veel ruzies die uit de hand liepen. In het begin vond ik het niet fijn om ergens anders te wonen. Maar het went, voor mij is het nu normaal. En het is beter voor me. Gelukkig zie ik mijn ouders en broers nog best vaak.’
Jezelf zijn
Sinds zes jaar is Salomonszegel 107 Aarons thuis. Hier woont hij met drie andere jongeren. En er zijn dagelijks altijd minimaal twee begeleiders aanwezig die hen helpen bij het dagelijks leven en bij ontwikkeldoelen. Aaron is de jongste, de anderen zijn twee jaar ouder. ‘Ze zijn aardig en we kunnen goed met elkaar opschieten. Maar ik ben niet vaak thuis. Ik spreek liever af met vrienden om een lekker potje te voetballen of te chillen in de stad. Thuis zit ik bijna nooit in de woonkamer. Ik ben liever op mijn eigen kamer. Gelukkig kan ik hier mezelf zijn.’
Huisregels en vrijheid
Alle vier jongeren helpen mee met de huishoudelijke taken. Denk naast het opruimen van hun eigen kamer aan stofzuigen en de vaatwasser inruimen. Natuurlijk zijn er regels en afspraken voor de huisgenoten, maar Aaron vindt dat niet meer dan logisch. ‘In overleg met de begeleiders is er veel mogelijk. En soms zoek ik wel de grenzen op. Maar als je verantwoordelijk bent en je aan de afspraken houdt, staat daar ook vrijheid tegenover.’
De ruimte geven
Dat Aaron die verantwoordelijkheid neemt, is lang niet vanzelfsprekend geweest. Hij heeft gesprekken gehad met een psycholoog over zijn gedrag. ‘Ik kon snel boos worden. En hield me niet aan de regels. Ik heb geleerd hoe ik dit herken en wat ik dan het beste kan doen. Mijn begeleiders van Salomonszegel helpen me om met lastige dingen om te gaan. Dat doen ze op een positieve manier: ze kijken naar wat wél goed gaat. En als het een keer niet lukt, dat proberen we het de volgende dag weer. Hierdoor ben ik een andere, rustigere Aaron geworden.’
Aaron ziet het als belangrijke stappen naar zelfstandigheid. ‘Ik regel veel zelf en als ik er niet uitkom, helpen ze me. Ik vind het fijn om dingen zelf te fiksen en dat ze me daar de ruimte voor geven.’
School en stage
Ook op school gaat het veel beter. ‘Ik ben de laatste twee, drie jaar veranderd’, zegt Aaron. ‘De vorige school heeft me door mijn gedrag weggestuurd. Op De Monoliet, een school voor speciaal onderwijs, zit ik meer op mijn plek. Ik doe hier vmbo-kader en doe mijn best om zo snel mogelijk examen te kunnen doen.’
Maar zover is het nog niet. De komende 1,5 jaar tot zijn examen, zitten nog bomvol. Met school, selectievoetbal bij de Leeuwarder vereniging Blauw Wit, werk én stages. ’Van mijn vader heb ik veel geleerd over tuinen. Dus ik loop nu stage bij een hovenier, waar ik samenwerk met hele leuke collega’s. Het mooie is: je kunt hier best goed geld in verdienen. Of ik hier thuis ook wel eens wat in de tuin doe? Nee joh, met slecht weer vind ik dat helemaal niks! Gelukkig heb ik nog even tijd voordat ik een beroep moet kiezen.’
